2013-10-28
Podróż Wyspa Psów - Londyn
Typ: Album z opisami
Oddaję do wglądu moje spojrzenie na wyspę Isle of Dogs. Niech te fotografie będą małym dodatkiem do Waszych Podróży z tej znamiennej okolicy Londynu.
Skąd się wzięła nazwa Isle of Dogs, czyli Wyspa Psów. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1588 roku. Przypuszcza się, że to zniekształcona nazwa Isle of Ducks, czyli wyspa kaczek. Meandrująca Tamiza odcięła ten obszar mokradeł wieki temu i zapewne było tam sporo wodnego ptactwa. Druga teoria mówi, że faktycznie na wyspie były trzymane królewskie psy do polowań. W każdym razie ten skrawek lądu był Kopciuszkiem londyńskich dzielnic, który całkiem niedawno doczekał się swojego księcia.
Od czasów rzymskich Londyn należał do jednych z największych portów na świecie. Pierwsze statki przybywały do Southwark. Cumowały jak się dało i jak się dało trwał załadunek i rozładunek. Dopiero w 1696 roku zbudowano pierwszy, profesjonalny port do rozładunku, napraw, budowy i rozładunku statków czyli właśnie dok. Mieścił się on w Rotherhithe:The Howland Great Dock. Zapewniał dobre i bezpieczne cumowanie około 120 statkom. Pierwszy dok okazał się wielkim sukcesem komercyjnym i posłużył za model na kolejne. Te zaczęły pojawiać się regularnie od 1802 roku, poczynając od West India Dock. W 1828 roku powstał St. Katharine Dock, który dziś wypełniony luksusowymi jachtami, możemy obejrzeć przy Tower Bridge. W czasach królowej Wiktorii zbudowano jeszcze trzy doki, dalej na wschód Londynu.
Przy dokach rozwinęła się swoista społeczność pracowników portowych. Mieli on swoją hierarchię, kulturę oraz slang. Najniżej stali tragarze, którzy gromadzili się o poranku w wyznaczonych pubach i czekali na przybycie "selekcjonera", czyli kierownika rozładunku. Ten wybierał sobie robotników i prowadził na określony statek. Takie "targi niewolników" funkcjonowały jeszcze w dokach do 1965 roku!
Nieco wyżej byli w hierarchii robotnicy od przenoszenia drewna, ci byli znani z akrobatycznych niemal umiejętności potrzebnych do balansowania dechami w zatłoczonym porcie. Najwyżej stali zaś właściciele i kapitanowie małych łódek, przewożących ładunki pomiędzy statkami. Byli to ludzie wysoko wykwalifikowani i przyuczani do tego zawodu od najmłodszych lat. Mieli oni swój guild czyli związek, przywilej dotyczący tylko najlepszych zawodów. Każdy dok miał swoją specjalność, np. do Milwall przywożono zboże, a do St. Katarine wełnę i cukier.
Kopciuszek
Wydawałoby się, że wzrastający dobrobyt wokół doków przyczyni się do rozwoju Isle of Dogs. Jeszcze w XVII wieku wyspę osuszyli specjalnie w tym celu sprowadzeni holenderscy inżynierowie. W zachodniej części zbudowali oni tyle wiatraków, że do dziś znana jest jako Millwall (mill- młyn, wall- ściana). Jednak na wyspie gnieździła się jedynie biedota i najniżsi w hierarchii portowej tragarze. W czasie Drugiej Wojny Światowej, kiedy doki stały się celem Luftwaffe zginęło tam wiele osób a zabudowa została doszczętnie zniszczona. Niewybuchy znajdowano jeszcze podczas konstrukcji Canary Wharf, w latach osiemdziesiątych. A betonowe podstawy do dział przeciwlotniczych do dziś możemy oglądać w Madchute.
Po wojnie doki przez chwilę jeszcze całkiem nieźle prosperowały, ale od kiedy wynaleziono kontenery było coraz gorzej. W latach siedemdziesiątych w zastraszającym tempie zamykano dok po doku i ludzie od pokoleń pracujący w tej branży znajdowali się nie tylko bez środków do życia ale też zupełnie zagubieni w nowym świecie. Masowe bezrobocie spowodowało bezkrwawą rewolucję na Isle of Dogs. Otóż ogłosiła się ona "niezależną republiką" z wybranym liderem i pomysłodawcą całego przedsięwzięcia Tedem Johns. To zwróciło wreszcie uwagę całego kraju na Wyspę Psów. Pokazano opuszczone popadające w ruinę magazyny, zapuszczone socjalne bloki, brak perspektyw... czyli jednym słowem wieś popegeerowska w wydaniu londyńskim.
Jednak aż do nastania Margaret Thatcher nic z tym fantem nie zrobiono. Dopiero w roku 1981 stworzono London Developement Corporation, która desygnowała Isle of Dogs na specjalną, ekonomiczną zonę z niższymi podatkami i wszelkimi udogodnieniami, aby tylko przyciągnąć developerów i ich pieniądze. Zaczęto oczywiście od połączenia całego terenu z resztą świata czyli Londynem, do czego specjalnie zbudowano i zaprojektowano wówczas najnowocześniejszą kolejkę nadziemną czyli Docklands Light Railway, a potem doprowadzono linię metra Jubilee.
Królewicz
I tak wreszcie dostrzeżono potencjał skromnego Kopciuszka, zaniedbywanego przez lata, czyli Isle of Dogs. W przeciągu zaledwie 20 lat zbudowano tam fantastyczne osiedle biurowców, skupionych głównie przy Canary Wharf. Tam znajduje się najwyższy, zamieszkały budynek w Wielkiej Brytanii czyli One Canada Square. Jego charakterystyczną piramidkę na dachu widać z prawie z każdej dzielnicy Londynu. Budynek ma 244 metrów wysokości. Wykreowano tu 437 tysięcy metrów kwadratowych przestrzeni biurowej. Codziennie do pracy dojeżdża do Canary Wharf 93 tysiące pracowników, z których wielu zarabia znacznie powyżej średniej krajowej. W kolejce Docklands czasem łatwiej natknąć się na milionera niż w business class samolotu.
Docklands to jednak też miejsce gdzie obok siebie żyją ekstremalne podziały społeczne. Obok najbogatszej dzielnicy w kraju jest i jedna z najbiedniejszych czyli Blackwall. Ma 81 miejsce na liście najbardziej ubogich, z wybranych 8 tysięcy. Zabudowana tanimi, socjalnymi blokami, niebezpieczna po zmroku, niewiele się ma do Canary Wharf, gdzie zarobki należą do najwyższych w Wielkiej Brytanii.
Zaloguj się, aby skomentować tę podróż
Komentarze
-
Ładne miejsce choć ze smutną historią w tle:) -
Dziekuj za zwiedzenie Wyspy Psow,pozdrawiam -
...tak już jakoś jest, że w portach, nawet nieczynnych, duch żeglarski się błąka, co i na zdjęciach z Isle of Dogs dało się zauważyć!... -
Równo rok temu spędziliśmy kilka dni w Londynie w odwiedzinach u syna, który wówczas pracował w londyńskim biurze zatrudniającej go firmy. Mieszkaliśmy właśnie na Wyspie Psów, tuż przy stacji DLR Crossharbour. Kilka zdjęć z wyspy zamieściłem - jak pewnie zauważyłeś - w swojej relacji "Długi weekend w Anglii". Miło było spojrzeć na znajome miejsca Twoimi oczami. Pozdrawiam. -
Ale również i smutna. -
ciekawa historia